Einde Bolivia

Bedankt allemaal voor de lieve reacties! Laatste verslagje van mij uit Bolivia.. Ik vlieg morgen alweer naar huis! Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik al maanden weg ben, aan de andere kant dat ik gister voor het eerst landde in La Paz. Dit is waar we nu ook weer zitten omdat ik morgen vanaf hier weer terugvlieg naar Nederland. Maar eerst nog even lekker twee weekjes terug in de tijd.. Back to Sucre:)

De tweede dag in Sucre hebben we veel gedaan. We zijn eerst naar een pleintje gegaan op één van de hoogste punten in Sucre. Hier heb je een ontzettend mooi uitzicht over de stad. Op het pleintje was een winkeltje waar ik even langs wilde om te kijken voor een nieuwe tas. Side story: tijdens het festival in Potosi was mijn tas geknived (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen). Er is tijdens de drukte iemand geweest die mijn tas met een mes heeft opengehaald. Gelukkig had ik zoveel troep in mijn tas (handig hoor, pap!) dat hij/zij niet bij mijn belangrijke spullen kon. Er was gelukkig dus niks weg! Toen ik dit verhaal vertelde aan de vrouw van het winkeltje begon ze nog net niet te stampvoeten dat iemand zo brutaal is om dit te doen. Ze stond erop om mijn tas te maken. Superlief!! Toen zij klaar was zijn we in een goedkoop tentje gaan lunchen. We betaalden 10 Bolivianos (ongeveer €1,10) voor een bord vol. De Bolivianen houden erg van hun koolhydraten. Ze serveren overal aardappel bij. Dus als je kip besteld krijg je een bord met kip, rijst, aardappel, een beetje groente en als je mazzel hebt vragen ze ook nog of je er pasta bij wilt.. Niet zo gek dus dat ze hier behoorlijk wat overgewicht hebben! Na de lunch zijn we richting de begraafplaats gegaan. Deze staat bekend als één van de mooiste begraafplaatsen in Bolivia. Er liggen hier zowel presidenten als prinsen begraven in de meest mooie mausoleums. De graven zijn goed onderhouden en er hangt geen nare sfeer. Er komen zelfs veel studenten naartoe om in alle rust te kunnen studeren. Bij de begraafplaats kwamen we een groepje tegen die we al hadden leren kennen in Potosi. Met hun zijn we de rest van de dag opgetrokken. Eerst zijn we naar een kasteel gegaan dat op militair terein ligt (helaas was deze dicht) en daarna lekker naar de markt om een fruit juice te halen... Jammie!! Na het eten zijn we met z'n allen naar een karaokebar gegaan. Wat een nachtegaaltjes allemaal (incl. me). Gelukkig had iedereen genoeg gedronken zodat niemand zich hoefde te generen. Lekker uit volle borst dus;)

Met een klein katertje zijn An, Jacob (een Amerikaanse jongen met wie we vanaf La Paz hebben gereisd eb due alles wel best vindt) en ik naar een waterpark gegaan de volgende dag. Dit zou een groot park zijn met glijbanen, verschillende baden, etc. Niks was gelogen... maar: We kwamen aan en stonden voor een dicht hek. Aan het hek hing een touw die verbonden was aan een bel. Hier moesten we ongeveer vijf keer aan trekken. Er kwam een vrouwtje aan geslofd die voor ons het hek opendeed. We liepen verder en er waren inderdaad verschillende baden (vies en heel koud), verschillende glijbanen (stonden niet aan), een kiosk (dicht), etc. Verlaten dus. We waren er met z'n 3-en.. Beetje spookie wel! Maar ja, we hadden een kater, het zonnetje scheen, er lagen ligbedden, er zat in ieder geval water in het zwembad en we hadden entreegeld betaald. Dus waarom zouden we weggaan;) Na ongeveer 1,5 uur kwam er een hele klas Bolivianen binnen. Dit maakte het park een stuk levendiger en uiteindelijk ontzettend gezellig. Een lekker dagje gehad dus.

Woensdag zijn An en ik wezen klimmen.. Jawel, rock-climbing in de wildernis! Nou ja, wildernis.. Tegen een berg die tegen Sucre aanligt. We werden 's ochtends op het plein opgewacht door Justin, een ontzettend vriendelijke geiten-wollen-sokken-Amerikaan, zo'n echte rock-climber.. Jullie kennen het wel. Hij nam ons mee naar de berg en gaf ons de instructies voor het klimmen. Hij had aan de bovenkant van de berg een touw vastgemaakt, hij droeg een tuigje en wij droegen een tuigje, en klimmen maar! Zie maar hoe je boven komt. Als we er echt niet meer uitkwamen gaf hij aanwijzingen, maar voor de rest liet hij ons lekker ons eigen gang gaan. Hij hield natuurlijk wel in de gaten of het goed ging zodat we niet naar beneden konden vallen. Het ging ons best goed af! Na een paar keer omhoog te zijn geklommen (we mochten zelfs een hogere moeilijkheidsgraad proberen met een lay-over, zo één waarbij je even horizontaal moet hangen om verder te kunnen) vonden we het mooi geweest. Een leuke ervaring! Die middag zijn we weer teruggegaan naar Potosi om de zilvermijnen te bezoeken.

De zilvermijnentour begon al vroeg. We kregen allemaal een broek, jasje, helm met lamp en laarzen om aan te trekken. Met een groep van ongeveer 15 gingen we richting de mijnen. Onderweg zijn we gestopt bij een winkeltje en kregen we uitleg over hoe de miners (degene die in de mijnen werken) dynamiet gebruiken. Je kon hier dynamiet kopen die je de miners kon geven, maar ook drankjes en cocabladeren. De miners kauwen de hele dag op cocabladeren. Hier blijven ze scherp door en het stilt hun honger.. Eenmaal aangekomen bij de mijnen gingen we bijna direct naar binnen. We kregen niet zoveel uitleg over wat we zouden aantreffen. Na 2 minuten binnen kreeg ik het spaans benauwd. De gangen waren krap, stoffig en pikdonker. Verschrikkelijk! Ik ben niet verder gegaan (chicken!! I know..) Maar was blij dat ik weer buiten stond. Helemaal nadat ik de foto's van An en Jacob had gezien. Het werd alleen nog maar krapper en stoffiger. Niks voor mij, alle respect voor hun! Na de mijnen hebben Annelies en ik samen de bus teruggepakt naar Sucre omdat we de volgende ochtend vanaf daar naar Santa Cruz konden vliegen. De busritten hier zijn doodeng! Er zitten er een paar bij die wel meevallen, maar over het algemeen rij je in tourbussen op kleine weggetjes langs diepe ravijnen en blijven de buschauffeurs wakker op die cocabladeren (soms zitten ze wel 9 uur achter elkaar achter het stuur). Liever niet! Vandaar dat we besloten het vliegtuig te nemen.

In Sucre kwamen we aan in een hostel dat goed aangeschreven stond. Eenmaal daar vroegen we ons af wie de recensie had geschreven. Wat een spookhuis! Raampjes waren stuk, deuren gingen niet dicht, veel hout was verrot, etc. Maar de mensen die er werkten waren vriendelijk, het ontbijt was goed en het was goedkoop.. Niks te klagen dus:) Onze vlucht naar Santa Cruz ging om half twee, dus we moesten nog wat tijd doden in Sucre. Niet erg, want Sucre is een hele leuke stad. We hebben lekker rondgelopen en op een gegeven moment een local bus gepakt naar de Fruit market. Onderweg stuitten we op een blokkade. Dit houdt in dat er 5 mensen op een bankje zitten die ze dwars op de weg hebben gezet, een spandoek bij zich hebben waarop staat waarom ze demonstreren en een aantal omstanders die er gezellig bij komen zitten met wat drinken, eten of om wat te kletsen. Enfin, de bus moest in z'n achteruit! Hier is blijkbaar niet alleen de buschauffeur verantwoordelijk voor, maar iedereen die in de bus zit. Iedereen keek mee, riep mee, draaide mee, etc. Erg behulpzaam allemaal:) Uiteindelijk naar het vliegveld gegaan en aangekomen in Santa Cruz.

Santa Cruz is heel anders dan de rest van de steden die we hebben gezien. Het is veel moderner. Je hebt hier zelfs een Burger King.. Ook was er behoorlijk verschil in temperatuur. Het was hier gemiddeld 33 graden. Heerlijk! Helemaal omdat ons hostel een zwembad had. De drie dagen in Santa Cruz hebben we dan ook lekker gebruikt om de afgelopen weken een beetje op ons in te laten werken, uit te gaan, bij het zwembad te liggen en door de stad heen te slenteren. Ook zijn we hier naar een grote vlinder- en vogeltuin geweest. Heel mooi! Het was een gezellig hostel waar we zaten en waar we veel leuke mensen hebben leren kennen.

Na Santa Cruz zijn we teruggevlogen naar La Paz waar we een aantal jongens tegenkwamen die An al kende. Hier hebben we mee gepooled en zijn we mee uitgeweest. Achteraf misschien niet zo verstandig want de volgende dag moesten we vliegen naar Rurrenabaque. We hadden allebei een flinke kater (niet eens zoveel gedronken, maar de goedkoopste drank en dat hebben we geweten). Toevallig was deze vlucht met het kleinste propellor-vliegtuigje dat er was. Deze gaat alle kanten op. We zaten helemaal achterin en tussen ons in zat nog iemand anders. Arme man... Gelukkig hadden ze zakjes;)

In Rurrenabaque hebben we de Pampas tour geboekt. Een tour van drie dagen over de rivier. We waren met een groep van 8 en een gids. De eerste dag bestond uit een jeeprit van 3 uur en een tocht over de rivier. Hier hebben we krokodillen, dolfijnen, schildpadden en veel verschillende soorten vogels gezien. Hierna kwamen we aan bij de lodge waar we de twee nachten hebben geslapen. 's Avonds zijn we met het bootje naar een plek gegaan vanaf waar je een mooie zonsondergang kon zien. De volgende ochtend zijn we weer vroeg opgestaan voor de zonsopgang. Helaas hing er een flinke wolk voor, maar het was evengoed indrukwekkend. Terug bij de lodge hebben we ontbeten en ons klaargemaakt om opzoek te gaan naar een Anaconda. Nadat we ongeveer anderhalf uur door het moeras hadden gelopen begon het ineens te spetteren. Oh oh! Dit was niet de bedoeling en hier had niemand zich op voorbereid.. Ineens barstte het helemaal los. Eerst hebben we ongeveer een half uur geschuild onder bomen, maar toen iedereen al zeiknat was en het er niet naar uitzag dat het zou gaan stoppen hebben we besloten maar terug te lopen naar de boot. We waren in de middle of nowhere en de boot lag dus anderhalf uur lopen verderop.. Gelukkig was het niet koud en alleen maar zeik-en-zeiknat. Het enige vervelende eraan was dat de rugzak niet helemaal waterdicht was en An d'r telefoon is stukgegaan. Die van mij heeft ook wat waterschade opgelopen, maar doet het gelukkig nog. Ook hebben we geen Anaconda gevonden:( Eenmaal bij de lodge was iedereen doorweekt, moe en een beetje klaar. Na twee uurtjes te hebben gechilled trok het weer open, stond de lunch klaar en waren we weer fris en fruitig om piranha's te vangen. Helaas wilden ze niet zo bijten. We hadden er drie in totaal, genoeg om allemaal een stukje van te proeven (ze werden bereidt door de kok van de lodge, jaja was ik vergeten te zeggen.. we hadden een eigen kok). Die avond zijn we weer naar dezelfde plek gegaan om de zonsondergang te zien. Erg leuk was dat deze plek door alle agency's werd gebruikt en je dus ook de andere groepen tegenkwam. De volgende dag was het alweer tijd om terug naar Rurrenabaque te gaan. Wooow, wat ging dat snel! Cool dat we dit nog gedaan hebben:)

Nu alweer mijn laatste dagje hier in Bolivia. Wat een bijzonder land! Heel blij dat ik dit samen met An heb kunnen doen. Ik heb het gevoel dat ik alles heb gezien wat ik wilde zien, hoewel de tijd met An natuurlijk nog wel wat langer had mogen duren;)

Bedankt allemaal weer voor het lezen! Hele dikke kus en knuffels!!