Een weekje Yogya

Hier een update vanuit Yogyakarta. Vorige week zondag ben ik hier aangekomen en wat een verschil met Surabaya. De sfeer is hier heel relaxt, de mensen zijn vriendelijk en er zitten behoorlijk wat toeristen (maar niet teveel). Ik kwam zondagavond om 20:30 aan met de trein en ben met de becak, fietstaxi, naar een Losmen uit de Lonely Planet gebracht. Deze zat helaas vol, maar er zitten hier zoveel hotels, losmens en homestays dat ik snel een andere had gevonden. Deze was maar 40.000Rp (3,5 euro) per nacht en zag er (in het donker) niet zo heel slecht uit. Beetje vies, maar niet te... Ik was ook best moe dus ben nog even wat gaan eten en daarna behoorlijk snel in slaap gevallen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd zag de kamer er een stuk minder rooskleurig uit. Vooral een muur zat helemaal onder de schimmel, en dan ook echt onder. Durfde niet eens meer te douchen en ben gelijk op zoek gegaan naar een andere losmen. Had de avond ervoor al een man gesproken die er een aanraadde en ben daar gaan kijken. Er was nog precies 1 kamer vrij en dit was een vijf-sterrenkamer vergeleken met de andere en ik hoefde er dus niet over na te denken of ik deze kamer zou nemen. Ik zit nog steeds in Losmen Lotus en het is er erg gezellig. Er zitten veel reizigers en elke ochtend krijg je ontbijt: bananenpannenkoek met chocola, toast met jam, toast met een omelet, vegetarische sandwich en indonesisch ontbijt. Erg lekker!

Ik kon die ochtend ook gelijk ontbijten daar en kwam een italiaans koppel (Diana en Samuel) tegen. Zij waren daar met nog een ander italiaans koppel (Francesca en Tencrido). Ben toen met Diana naar het paleis van de Sultan (Kraton) gegaan. Erg mooi om te zien. Daarna ben ik in mn eentje de stad gaan verkennen. Yogjakarta is een makkelijke stad om je weg te vinden. Er is 1 lange straat met veel winkeltjes, becaks en eetkraampjes. Aan deze straat ligt ook een groot winkelcentrum en is bij iedereen bekend. Losmen Lotus zit vlakbij die straat, dus heel makkelijk terug te vinden. Wilde ook even naar het toeristen informatie centrum die op mn plattegrond stond aangegeven. Ik zoeken en zoeken en op een gegeven moment maar gevraagd aan een local.. Haha hij zei dat het misschien handig was als ik mn plattegrond andersom hield. Oepsie!
De stad staat wel bekend om de vele Batik verkopers en dat deze je op een hele sneaky wijze naar hun atelier lokken. Dit doen ze door eerst een gezellig praatje met je te maken en vervolgens zeggen dat ze een hele bijzondere expositie hebben die de volgende dag is afgelopen. Ik wist dit van tevoren maar ben uiteindelijk toch maar even een kijkje gaan nemen. Zei al van tevoren dat ik niks zou kopen en zij vertelden dat dat niet erg was. De expositie was erg leuk. Hingen hele mooie doeken tussen. Kreeg zelfs nog een kopje thee. Ook al had ik gezegd dat ik niks zou kopen, natuurlijk blijven ze het proberen. Maar met een gezellig praatje en maar heel lief lachen ben ik uiteindelijk weggegaan.
Tijdens het eten 'savonds kwam ik de Italianen weer tegen en we hebben met z'n vijven bij een wegtentje gegeten waar je op de grond moest zitten. Ook kwamen er steeds wat muzikanten langs. Heel grappig dat ze, behalve het refrein, de tekst van de liedjes niet zo goed kennen maar het refrein dubbel zo enthousiast en hard zingen. Na het eten nog even op het dakterras in de Losmen gekaart.

De dag erna ben ik eerst naar Vredenburg geweest. De informatie daar was allemaal in het indonesisch. Snap nog steeds niet zo goed wat dit nou was. Haha. Een museum met architectuur uit Nederland ofzo.. Met wat panorama ramen met poppetjes erin. Tsja. Misschien toch nog maar even opzoeken op internet. Haha. Daarna doorgelopen naar Taman Sari, het waterkasteel van de Sultan. Deze was redelijk moeilijk te vinden en heb dan ook maar gevraagd hoe ik moest lopen. Op een gegeven moment liep er een man een stukje met me mee en toen dacht ik al: "Oh nee, daar gaan we weer, die wil weer gidsen en geld." Dus ik hem in het begin een beetje genegeerd maar hij heeft me uiteindelijk wel de weg gewezen en vertelde dat hij in Taman Sari werkte. Hij heeft me daar rondgeleid en uiteindelijk wilde ik hem toch wel wat geld geven. Totdat.... hij me naar een Batik winkel bracht (waar hij waarschijnlijk commissie krijgt) en een beetje begon aan te dringen dat ik wat kocht. Vertelde ze al dat ik niks ging kopen maar ze bleven maar dingen laten zien. Had inmiddels gehoord over het verschil in lokale prijzen en toeristen prijzen voor de Batik doeken en toen ik dit aan de verkoper vertelde werd hij ineens een stuk minder enthousiast. We zijn daar dan ook niet lang daarna weggegaan. Gelukkig. Totdat.... hij me naar een ander Batik atelier bracht. Deze bleek van hemzelf te zijn. Heb hier niet eens rondgekeken maar hem vriendelijk gezegt dat ik geen zin meer had in al die Batik. Ben weggegaan uit z'n atelier en ben alleen verder gegaan. Was doorgelopen naar een restaurant Via Via waar ik een zilvercursus voor twee dagen later had geboekt.
Terug in het centrum heb ik op internet naar wat vluchten naar Singapore, Thailand en Kuala Lumpur gekeken maar dit werd toch net iets te duur. Had van de Italianen gehoord dat je je visum hier gewoon kan verlengen en had dan ook besloten om dit de volgende dag te gaan doen. In het internetcafe ben ik een Duitse jongen, Veit (ja zo heet hij echt, geen typefout:p) tegengekomen. Heb die avond met hem, de italianen en Agus (local) wat gedronken voor de supermarkt. Haha heel gezellig. Als je wat wilt drinken loop je gewoon even naar binnen en niemand vind het erg. Juist wel gezellig.

Woensdagochtend gelijk met de bus naar het immigratie kantoor gegaan om mn visum te laten verlengen. Eenmaal daar bleek ik toch een sponsor uit Indonesie nodig te hebben. Terug in de Losmen kwam ik Robby tegen. Robby is het neefje van de eigenaar en studeert in Nijmegen. Hij vond het niet erg om mijn sponsor te zijn en hebben dat gelijk geregeld. Na alle papieren ingevuld te hebben ben ik gelijk weer teruggegaan en ik kan mn paspoort maandag ophalen. De immigratie heeft Robby al gebeld dus er moet iets heel erg raars gebeuren willen ze de verlengen niet geven (zei Robby tegen mij).
Die middag ben ik samen met Veit op de scooter naar Prambanan gegaan. Dit is een Buddhistische tempel. Heel erg indrukwekkend en mooi. Daar ook in gesprek geraakt met wat locale meisjes. Dit gebeurt hier best vaak. Dan komen ze naar je toe om te vragen hoelang je hier al bent, wat je gaat doen, wanneer je weer teruggaat, etc. en willen daarna met je op de foto. Als je dan vraagt waarom ze met je op de foto willen spreken ze ineens geen Engels meer en kunnen ze alleen nog maar giegelen. Heb me laten vertellen dat ze Europeanen heel interessant vinden en daarom met ze op de foto willen. Dit doe ik dan maar braaf:) Ook wilden de meiden onze armen, huidskleur, vergelijken. Zij willen hier namelijk zo wit mogelijk zijn. Toen ze zagen dat ze witter waren dan ik waren ze helemaal blij (en ik ook:p)

Donderdag heb ik een fiets gehuurd en ben naar de birdmarket, Pasar Ngasm, gefietst. Dacht dat het best eng zou zijn hier op de weg, maar dat viel me alles mee. Was meer een soort attractie op de grote weg. Werd veel naar me gezwaaid als de auto's en scooters voorbij kwamen. Was wel erg warm.. Pffff! De bird market was wel een beetje wat ik had verwacht maar zag er ook wat minder leuke dingen. Teveel vogels in een kooi in de brandende zon, puppies in een klein kooitje, kuikentjes die in een emmer kleurstof worden gestopt omdat ze er dan leuker uitzien:s, etc. Ben er niet al te lang gebleven. 's Avonds op de fiets naar de zilver cursus gegaan. Heb hier een mooie ring gemaakt. Je kreeg een stuk zilverdraad die je dan naar een ring, eigen ontwerp of voorbeeld, moest vormen. Heb een combinatie gemaakt. Was erg leuk om te doen.

Vanmorgen met Veit, met het openbaar vervoer, naar Borobudur geweest. Dit is een Hinduistische tempel. Maar ik zag ook behoorlijk wat Buddha's dus ben er niet 100% zeker meer van. Het was een mooie tempel, maar na Prambanan niet meer zo heel indrukwekkend (wat het zeker wel is).
Ze hebben hier voor veel dingen een locale en toeristen prijs. Zo ook voor de bus. Hier kwamen Veit en ik op de heenweg achter. We hadden 20.000 Rp betaald en zagen dat de locals een stuk minder betaalden. Alleen niet hoeveel minder. Op de terugweg naar het busstation hadden we in een winkel wat drinken gekocht en gevraagd hoeveel zij betaalden voor de bus naar Yogya. Eerst wilden ze het niet echt vertellen maar na een beetje aandringen vertelde ze 12.000 Rp (wat nog steeds teveel is maar dat vertel ik zo). Dus toen de man het geld op kwam halen gaf ik hem, alsof ik het heel normaal vond, 24.000 Rp (voor ons twee) en hij zei er niks van. YES! Onderweg naar het internetcafe kwam ik Slamet tegen. Slamet is een indonesische man die ook Nederlands spreekt en steeds als ik hem tegenkom maken we even een praatje. Ik vroeg hem hoeveel de echte prijs met de bus is en hij zei 5.000 RP. Jullie snappen dat ik dit dus de volgende keer ga proberen:D

Ok, ik heb weer pijn in mn pols van het typen dus volgens mij wordt het tijd om er een eind aan te breien.

Hele dikke kus vanuit Yogja!